Thennarasu, தென்னரசு மும்பையிலிருந்து வெளியாகும் செய்தித் தளம்

ஒரு மொழியியல் ஆய்வின் வெளிச்சத்தில்.... மொழியியல் கட்டுரை
பேராயர் முனைவர் J இரவிக்குமார் ஸ்றீஃபன் G., 
(நிறுவனர், திராவிடவியல் மறுமலர்ச்சி மய்யம்)

முன்னுரை:

மகாராட்டிர மாநிலத்திற்கு 2018-இல் நான் வசிக்க வந்த போது, மராட்டியர்கள் பயன்படுத்தும் சொற்கள் பல தமிழாகவும், பிற திராவிட மொழிகளைச் சார்ந்த சொற்களாக இருப்பதைக் கண்டு வியந்தேன். அத்தை என்பதை ‘ஆத்தியா’ என்றும், மாமாவை ‘மாமா’ ஆகவும், அன்னையை சங்க இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்படும் ‘ஆயி’ என்ற சொல் இன்றைய மராத்திய வழக்கில் இருப்பதுவும், இங்கே என்னும் சொல்லை தெலுங்கு மொழி போல் ‘இக்கடே’ என்று கூறுவதையும் ஒருசில உதாரணமாகக் கொள்ளலாம். பின்னர் இது குறித்து ஆய்வை மேற்கொண்ட பொழுது, பென்சில்வேனியா பல்கலைக்கழகப் பேராசிரியர் முனைவர் ஃபிராங்லின் C சவுத்ஒர்த் என்னும் மொழியில் அறிஞர் ‘தென்ஆசியாவின் மொழியியல் தொல்லியல்' என்ற நூலில், மராத்தி மொழிக்கும் திராவிட மொழிகளுக்கும் உள்ள தொடர்புகளையும், மராட்டிய மாநிலத்தில் உள்ள இடங்களில் பெயர்கள், தமிழகத்தில் உள்ள இடங்களின் பெயர்களை ஒத்ததாக இருப்பதை, 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் ஆவணப்படுத்தியுள்ளார் என்பதை அறிந்தேன்.

மீண்டும் வியப்பு:

ஆனால் முனைவர் ஃபிராங்லின் C சவுத்ஒர்த்-க்கு முன்பே, 47-ஆண்டுகளுக்கு முன்னர்,  பூனே பட்டிணத்தில் வாழும்,  பொறியாளர் விஸ்வநாத் கெய்ரே அவர்கள் தமிழ்-மராத்தி-சமஸ்கிருத தொடர்புகள் பற்றிய ஆராய்ச்சியை அவர் சென்னையில் வாழ்ந்த காலத்தில் ஆய்வு செய்து மூன்று நூல்களை வெளியிட்டுள்ளது குறித்து அறிந்த போது அது மேலும் எனக்கு ஆச்சரியத்தை தந்தது. தேடல்களுடன் எனது ஆய்வும் தொடர்ந்தது. எனது ஆராய்ச்சியின் ஒரு சிலவற்றை இங்கு பகிர்கிறேன்.

நந்தர்களின் பிறப்பிடம்:

மராட்டிய மாநிலத்தில் ‘நான்டேட்’ என்னும் மாவட்டம் இருக்கிறது. இந்த மாவட்டம் இவ்வாறாக பெயர் கொண்டதற்காக பல காரணங்கள் கூறப்படுகிறது. ஒரு கூற்றின் படி, கி.மு. ஏழாம் நூற்றாண்டில் இந்த இடம், ‘நந்தி-தாத்’ என்று மகதப் பேரரசை ஆட்சி செய்த திராவிட அரசர்களின் தென்மேற்கு எல்லையைக் குறிக்கும் வண்ணம் அமைந்ததாக ஒரு கருத்து உண்டு. மற்றுமொரு கூற்றின் படி, ‘நான்டேட்’ என்ற பெயர் மகதப் பேரரசின், ஒன்பது திராவிட நந்தர்களும் பிறந்த இடத்தைக் குறிக்கும் சொல்லாக – ‘நௌ நந்த் தேரா’- வில் இருந்து வந்தது என்றும் கருதப் படுகிறது. சாணக்கியர் என்னும் ஆரியரின் சூட்சியால், மௌரிய பேரரசு நிறுவப் படுவதற்கு முன்னர், இவ் இரண்டு கூற்றுகளின் படியும், நந்தர்கள் ஆண்டு மகதப் பேரரசு திராவிடப் பேரரசு என்னும் உண்மை இங்கு வெளிப்படுகிறது. ஆகவே இந்த ‘நான்டேட்’-க்கான விளக்கத்தை சங்ககால ஏடுகளில் தேடவேண்டும்.

சாத்வாகனர்கள் இன்றைய மராட்டிய மாநிலத்தின் அனைத்துப் பகுதிகளையும், இன்றைய தெலுங்கானா, ஆந்திரா மாநிலங்களின் ஒருசில பகுதிகளையும் கொண்ட நாட்டை கி.மு. ஒன்றாம் நூற்றாண்டில் இருந்து கி.பி இரண்டாம் நூற்றாண்டு வரை ஆட்சி செய்தார்கள். சிலப்பதிகாரத்தில், சாத்வாகனர்கள் ‘நுருவர் கண்ணார்’ என்றும், சேரன் செங்குட்டுவனோடு நட்புறவில் இருந்தவர்கள் என்றும் அறிகிறோம்.

இக்கால கட்டத்தில் தான் இப்பகுதியில் ‘மணிப்பிரவளம்’, அதாவது ஆரிய மொழி தமிழோடு கலந்து, ‘மகாராஷ்ட்ரி’ என்ற புதுமொழி உருவாகி இருக்க வேண்டும். ஏனென்றால், ஐதராபாத்தில் கிடைக்கப் பெற்ற கி.பி. 170-ஆம் ஆண்டைச் சார்ந்த சாத்வாகனர்கள் வெளியிட்ட நாணயத்தில் பிராகிருத மொழியும், தமிழ் மொழியும் இடம் பெற்றுள்ளன.

மகாராஷ்டிராவிலுள்ள நாசிக்கு அருகில் ‘நந்தூரி’ என்னும் இடத்தில் சப்தசுருங்கி என்ற பெயர் கொண்ட, ஏழு குன்றுகளைக் கொண்ட மலை ஒன்று இருக்கிறது. இந்த மலையை, திரு R பாலகிருஷ்ணன், I.A.S., அவர்கள், நற்றிணை பாடல் 391-இல் நன்னன் ஆண்டதாகக் கூறும் ‘எழில் (ஏழு+இல்) குன்றம்’ ஆக அடையாளம் காண்கிறார். அதாவது, “பொன்பட்டு கொங்கணம்” அரசனின் கொங்கணம் தான் பிற்காலத்தில், ‘கொங்கண்’ என்று மாறியதாகக் கருத்தைக் கொள்கிறார். இவரது கருத்தை உறுதி செய்யும் வண்ணமாக, R. மகாலக்ஷ்மி எழுதிய ‘The Making of the Goddess: Kortavai-Durga in Tamil Tradition’ என்ற நூலில், ‘விந்தாவணவி’ என்று இன்று அழைக்கப்படும் பெண் தெய்வம் தான் முன் நாள் தமிழ் தெய்வம் ‘கொற்றவை’ எனக் கூறி இருக்கிறார்.

தமிழ் நாட்டில் பவானி, சிறுவாணி என்று பெயர் கொண்ட இடங்கள் இருப்பது போல், ‘விந்தாவணவி’ கோவிலுக்கு அருகில் “வானி” என்ற பெயரையும், ‘நடூர்’ என்று பெயரையும் கொண்ட கிராமங்கள் இருக்கின்றன. இதில் நாம் ‘சப்தசுருங்கி மலை இருக்கும் பகுதி ‘நந்தூரி’ என்னும் இடத்தின் பெயர்,  ‘நந்த்’ என்று துவங்குவதைக் கருத்தில் கொள்ள வேண்டும். இந்த ‘நந்த்’, நன்னனையோ, நந்தர்களையோ அடையாளப் படுத்தும் சாத்தியக் கூறுகள் உண்டு.

சிந்துவெளி நாகரிகம் மகாராஷ்டிராவிலும்:

ஆரியர்கள் திராவிடர்களை, மத்திய தரைக்கடல் நாடுகள் இருக்கும் பகுதியான ‘லேவந்த்’-தையும், தென் ஆசியாவையும் மேற்கொள்ள முடிந்தற்கான முக்கிய காரணங்கள்: ஆரியர்கள் குதிரைகளை அடக்கி வாகன சேவைக்காகவும், போர் நடவடிக்கைகளுக்காகவும் பயன்படுத்தியதுவும், ‘ஆரம்’ கொண்ட சக்கரங்கள் கொண்ட எடை குறைந்த வாகனங்களை பயன்படுத்தியதும் தான். திராவிட வாகனங்கள் ஆரம் இல்லாத, மாடுகள் பூட்டப்பட்டவைகள்.

சிந்துச் சமவெளி நாகரிக மக்களான ஹரப்பன்கள் வாழ்ந்த பகுதியில் ஒன்று மாகாராஷ்டிர மாநிலத்தில் உள்ள அகமத்நகர் மாவட்டத்தில் பாய்ந்தோடும் ‘பிரவாரா’ ஆற்றின் கரையில் உள்ள ‘டைமாபாத்’ ஆகும். இதில் ஆரம் இல்லாத இரட்டைக் எருதுகள் பூட்டப்பட்ட 45 செ.மீ. நிளமும், 16 செ.மீ. அகலமும் கொண்ட வெண்கல சிறிய சிலை ஒன்று, 1974-ஆம் ஆண்டு அகழ்வாய்வின் போது கிடைத்து. இது மராட்டிய பகுதியும், திராவிட பகுதியே என்று உறுதி செய்தது. மேலும், ஹரப்பன்களின் பிற அடையாளங்களான, மண்ணில் செய்யப்பட்ட முத்திரைகளும், சிந்துவெளி எழுத்துக்கள் கொண்ட பானைகளும், செப்புப் பொருள்களும், உடலைப் புதைப்பதற்கு பயன் படுத்திய பெட்டியும், கல்லறையும், பாசி மணிகளும், ஓடுகளும் (shell) கிடைக்கப் பெற்றுள்ளது, ‘டேமாபாத்’ நாகரிகம் திராவிடர் நாகரிகம் என்பதற்கு வலு சேர்த்துள்ளது.

மராட்டிய அறிஞரான திரு விஸ்வநாத் கெய்ரே-யின் ஆய்வின் எச்சங்கள்:

மகாராஷ்டிராவின் பல பகுதிகளின் பெயர்கள்: ‘பள்ளி, ஊர், வழி, சேரி, பட்டி’ என்று முடிவதாக திரு விஷ்வநாத் கெய்ரே அவர்கள் அடையாளம் கண்டுள்ளார். மேலும், திரு விஷ்வநாத் கெய்ரே அவர்கள் தனது ‘அடகுலா மடகுலா’ (अडगुलं मडगुल) என்ற நூலில் உணர்வுகள், சொற்களுக்கு முன்னோடி என்ன கருத்தை முன் வைக்கிறார். ஆக்கிரமிப்பாளர்களும் வியாபாரிகளும் பெரும்பாலும் தங்கள் பெண்களுடன் வராமல், தங்கள் குடியேற்றங்களை அமைத்த பின்னர் உள்ளூர் பெண்களைத் திருமணம் செய்து கொள்வார்கள். ‘மூல-திராவிட’ (Proto-Dravidian) மொழி பேசும் தாய்மார்களின் குழந்தைகள், தங்கள் அன்றாட தொடர்புக்கு தந்தையரின் இந்தோ-ஆரிய மொழியை ஏற்றுக் கொண்டாலும், குழந்தைப் பருவத்தில் தாய்மார்கள் கற்றுக்கொடுத்த உணர்ச்சிகரமான வெளிப்பாடுகளைப் தங்கள் பேச்சு வழக்கில் கடைபிடித்து வருகிறார்கள். இதற்கு ஒர் எடுத்துக் காட்டாக, மராத்தி மக்களிடையே உள்ள ‘இஷ்ஷ’ (इश्श) என்ற வெளிப்பாட்டை முன் வைக்கிறார். ‘இஷ்ஷ’ என்பது, நாணம் அல்லது பிற உணர்வுகளை வெளிப் படுத்துவதற்காக பயன் படுத்தும் ஒரு உணர்ச்சியின் வெளிப்பாட்டுச் சொல்.

திரு கெய்ரே அவர்கள், இஷ்ஷ என்ற சொல், தமிழ் மொழியிலுள்ள, ‘சீ’, ‘சீசீ’ மற்றும் ‘சீச்சீ’ ஆகிய வெளிப்பாட்டிலிருந்தும், கன்னட மொழியின் ‘ಚಿ’ (சி) மற்றும் ‘ಚಿಚಿ’ (சிசி) வெளிப்பாடுகளின் மராத்திய  மாற்றம் என்கிறார். மேலும், மராத்தி பேசும் பெரும்பாலானவர்கள் ‘அரே’ (अरे – “ஏய்”) என்ற உரைக்கைச் சொல் சமஸ்கிருத சொல்லான संस्कृत-த்தில் இருந்து தோன்றியது என்று கருதுகின்றனர், ஆனால் கெய்ரே அவர்கள், அது ‘அடே’ என்ற தமிழ்ச்சொல்லிலிருந்து ஏற்பட்டது என்பதாகக் கூறுகிறார். இதை விளக்கும் பொழுது,  மராத்தியம் மற்றும் தமிழும் தத்தம் சொற்களில் ‘ர’ மற்றும் ‘ட’ ஆகிய ஒலிகளை அடிக்கடி பரிமாற்றம் செய்வதையும் விளக்கியுள்ளார்.

 ‘திராவிடம்’ சொல் விளக்கம்:

இன்று, தமிழகத்தில், திராவிடம் என்ற சொல் விவாதத்திற்குள்ளாகி வருகிறது. திராவிடம் என்ற சொல், இந்தியாவின் பழமையான சமஸ்கிருத நூல்களில் காணப்படுகிறது. குமாரில பட்டர் தனது ‘தந்திர வார்த்திகம்’ என்னும் படைப்பில் முதல் முறையாக கி.பி. 7-ஆம் நூற்றாண்டில் திராவிடம் என்ற சொல்லைப் பயன் படுத்தினார்.  சைவ மரபின் முக்கிய நூலான ‘காமிக ஆகமம்’ திராவிட மொழியைச் சுட்டிக்காட்டும் குறிப்புகளை கொண்டுள்ளது. கி.பி. 8-ஆம் நூற்றாண்டில் ஆதிசங்கரர் தனது ‘சௌந்தர்ய லஹரி’ என்ற படைப்பில், திராவிடர்கள் வாழும் இடத்தில் பிறந்த குழந்தை என்று பொருள் படும் படி “திராவிட  சிசு” என அடையாளப் படுத்தியுள்ளார். பின்னர், கி.பி. 14ஆம் நூற்றாண்டில், எழுதப் பட்ட சமஸ்கிருத நூலான ‘லீலா திலகம்’ என்ற நூல் மலையாள மொழியையும், தமிழ் மொழியையும் “திரமிட” என்றும், அம் மொழிகளைப் பேசுவோரைத் ‘திரமில’ என்றும் குறிப்படுகிறது. எனவே, “திராவிட” என்னும் சொல், முதலில் தமிழைக் குறிக்கும் சொல்லாக, தமிழ் தவிற்று வேற்று மொழிகளைப் பேசியவர்கள் பயன் படுத்திய திரிந்த சொல்லாக இருந்து. காலப்போக்கில் திராவிடம் என்ற சொல், தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், மலையாளம், துளு போன்ற தென்னிந்திய மொழிகளையும், மற்றும் அம்மொழிகளைப் பேசுபவர்கள் வாழும் பகுதிகளைக் கூறிக்கும் சொல்லாக விரிவடைந்துள்ளது. வரலாற்று அடிப்படையில், மராத்தியும், குஜராத்தியும், “பஞ்ச திராவிடம்” என்று குறிப்பிட்டும் ஐந்து திராவிட மொழிகளாகக் கருதப்பட்டது.

திரு விஸ்வநாத் கெய்ரே அவர்கள் ‘திராவிடம்’ என்ற சொல்லுக்கு புதுவிதமான விளக்கத்ததக் கூறுகிறார்.

அதாவது பல திருக்கோவில்களையும், 63 நாயன்மார்களையும், 12 ஆழ்வார்களையும், பல ‘திரு ஆகமங்களையும் தோற்றுவித்த இடத்தைக் குறிக்கும் “திரு இடம்” என்னும் சொல்லே பின் நாளில், திராவிடம் என்று மாறியதாகக் கூறுகிறார். இவர் முன்வைத்துள்ள புதுமையான கருத்து, தமிழ் மொழியியல் அறிஞர்களுக்கு புதிய ஆய்வு வாய்ப்புகளை உருவாக்கி, திராவிட மரபுகள் பற்றிய நமது புரிதல்களையும் வளமாக்கியுள்ளது.

விஸ்வநாத் கெய்ரே-யின் பெயர் நிலைநாட்டப் படவேண்டும்:

கெய்ரேயின் முக்கியமான மொழியில் ஒப்பாய்வு பல தென்னிந்திய மொழி அறிஞர்களால் பெரிதாக கவனிக்கப்படவில்லை. கெய்ரேயின் ஆராய்ச்சி கண்டுபிடிப்புகளுக்கு உரிய பாராட்டையும், அங்கீகாரத்தையும் பெற்றுத் தருவது நமது கடமையாகும்.

மூன்று ஆண்டுகள் தேடுதலுக்குப் பிறகு அவரை நேர்காணல் செய்யும் வாய்ப்பு இந்த ஆண்டு ஜுன் மாதத்தில் கிட்டியது. இக் கட்டுரை மூலமாக விஸ்வநாத் கெய்ரே அவர்களை அறிமுகம் செய்வதில் மகிழ்ச்சி கொள்கிறேன்.

“1930 ஆம் ஆண்டு மார்ச் 29 ஆம் நாள் மகாராஷ்டிராவின் பூனே மாவட்டத்தில் உள்ள ‘சூபே’ கிராமத்தில் பிறந்த விஷ்வநாத் கெய்ரே, மாறுபட்ட கல்வி மற்றும் தொழில்முறை பயணத்தை மேற்கொண்டவர். பூனேயில் உள்ள பிரபலமான கல்லூரியில் பொறியியல் பட்டம் பெற்ற இவர், இந்தியாவின் 7 விந்தைகளில் ஒன்றான காஷ்மீரில் உள்ள ‘ஜவஹர் சுரங்கம்’ கட்டுவதிலும், உலக வங்கி நிதியுதவியுடன் உள்நாட்டிலும், வெளிநாட்டிலும் கட்டப்பட்ட உலகப்புகழ் பெற்ற நகர்ப்புற மேம்பாட்டுத் திட்டங்களில் தனது பங்களிப்பை வழங்கியவர்.

எனினும், விஷ்வநாத் கெய்ரேயின் உண்மையான ஆர்வம் மொழிகளின் ஒப்பீட்டு ஆய்வில், குறிப்பாக, மராத்தி மொழியை தமிழோடும், சமஸ்கிருதத்துடனும் ஒப்பிடுவதில் உள்ளது. இந்த மொழிகளுக் கிடையேயான ஆழமான மொழியியல் மற்றும் பண்பாட்டுத் தொடர்புகளை ஆராய்ச்சியில், அவரது முன்னோடித் தேடல்கள், இந்திய வரலாறு மற்றும் மொழியியல் குறித்த நம்முடைய புரிதல்களை மாற்றிக்காட்டுகின்றன.

மகாராஷ்டிர மாநில விருதைப் பெற்ற ‘அடகுலா மடகுலா’ என்ற படைப்பில், மராத்திய சொற்களை தமிழ் பண்பாட்டுப் பாலங்கள் மூலம், மராத்தி மொழியின், மூலங்களை தமிழ் மொழி சொற்களஞ்சியம் மூலமாக உறுதி செய்கிறார். இந்த நூல், 1982, ஆண்டு மகாராஷ்டிரா மாநிலத்தின் விருதைப் பெற்றது.

1977-இல் வெளிவந்த ‘திராவிட மகாராஷ்டிரா’ என்னும் நூல் மகாராஷ்டிரா மாநிலத்தின் பல இடங்களின் பெயர்கள் தமிழ் நாட்டு இடங்களின் பெயர்களின் சாயலைப் பெற்றிருப்பதை எடுத்துரைக்கிறார்.  ‘மராத்தி பாஷாச்சே மூல்’ என்ற நூலில், மராத்தி மொழியின் சொற்கள் எவ்வாறு தமிழ் மொழியின் வேர்களைக் கொண்டுள்ளது என்று விளக்கியுள்ளார்.

முடிவுரை:

“பொறியியல், இலக்கியம் மற்றும் மொழியியல் ஆகிய துறைகளில் திரு விஷ்வநாத் கெய்ரே தொடர்ந்து ஆர்வமாகச் செயல்பட்டது அவரின் கலாச்சாரத்தின் பக்குவத்தையும், சிறப்புமிக்க திறனையும் எடுத்துக்காட்டுகிறது. திராவிடவியல் மறுமலர்ச்சி மய்யம், மராத்தி மொழிக்கும், தமிழ் மொழிக்கும் இடையேயான இணைப்புகளையும், கலாச்சாரத்தையும், அவர் தனது மூன்று நூல்கள் மூலமாக மராத்தி உலகின் மையத்திற்கு கொண்டு வந்த இந்த தலைசிறந்த முன்னோடியை, சாகித்திய அகாதமியின் 2010 ‘பாஷா சாமான்’ விருது பெற்ற பல மொழிகளில் பாண்டித்தியம் பெற்ற மொழியியல் வல்லுனரை, வணங்குகிறது.

இக் கட்டுரை தொடர்பான காணொலி ஒன்று YouTube-இல் பதிவேற்றம் செய்யப் பட்டுள்ளது. அதன் இணைப்பு பின்வருமாறு:

https://youtu.be/mWrNEiST2h4?si=5z38-lMc2nJJvYEb